Róże-podróże

Tytułem wstępu
Nie chcieliśmy czekać długo na pierwszą podróż z Różą. Trochę ją testowaliśmy na kilku krótszych i dłuższych trasach po Polsce i byliśmy z nią w chuście w górach, a że testy wypadły nader pomyślnie, uznaliśmy, że nasze dziecko jest stworzone do podróżowania. Odczekaliśmy do pierwszych szczepień i kupiliśmy bilety na pierwszy lot w jej niespełna dwumiesięcznym życiu.

Plan był taki, że Rafał tydzień wcześniej jedzie autem na wspinę w Alpy, a my z Różą dolatujemy do Mediolanu, skąd mąż i ojciec nas odbiera, a potem razem przez tydzień podróżujemy autem po północnych Włoszech.
Założenie było takie, że jest to kraj bardzo dobrze nam znany, przyjazny dzieciom, z dobrą opieką zdrowotną (czego na szczęście nie musieliśmy testować) i w miarę bliski od domu.
Planu podróży nie mieliśmy, chcieliśmy bowiem dostosować się do najmłodszego uczestnika wyprawy - nie wiedzieliśmy czy Róża będzie uznawała tylko i wyłącznie siedzenie w jednym miejscu, czy też nie będzie miała w tej kwestii żadnych preferencji.
Szczęśliwie nasze dziecko okazało się mieć duszę nomada, mogliśmy więc codziennie zmieniać miejsce. Dbaliśmy jedynie o to, aby często się zatrzymywać na karmienie, przewijanie i zmianę pozycji szkraba. Inaczej niż do tej pory, zatrzymywaliśmy się na noc raczej na włoskich, cudnych wsiach niż w miastach, co pozwoliło nam poznać Włochy od innej niż dotychczas strony.
Tyle więc tytułem wstępu, ruszamy!

Pod znakiem UNESCO: Brescia
Ściągnęła nas tu dawna potęga Longobardów. Prawie wszystkie oznakowania turystyczne w mieście prowadzą do kompleksu opactwa San Salvatore z VII wieku i klasztoru Santa Giulia. To jedno z niewielu zachowanych miejsc świadczących o longobardzkiej mocy, Brescia bowiem była jednym z głównych miast ich wczesnośredniowiecznego państwa. Z zabudowy tamtych czasów zbyt wiele się w mieście nie zachowało, być może dlatego, że w XVIII w. piorun strzelił prosto w jeden z kościołów, w którym przechowywano ok. 90 ton prochu strzelniczego. Siła wybuchu była tak wielka, że zburzyła dużą część zabudowy miejskiej i zabiła kilka tysięcy mieszkańców.
Stare opactwo się jednak zachowało w zaskakująco dobrym stanie, zachwyca freskami i do dziś świadczy o potędze germańskiego ludu, będąc wpisanym na listę UNESCO.
Druga część unescowego wpisu z Brescii obejmuje niewielkie ruiny rzymskiego forum z I w. Ale do tego miasta warto przyjechać i dla innych jego miejsc. Od przyjemnego starego miasta z dwoma katedrami, starą i nową, XII-wiecznego zamku przez Piazza della Vittoria z ciekawą architekturą włoskiego faszyzmu czy uwaga, uwaga trasę przez kanał podziemnej rzeki (bardzo, bardzo żałuję, że nam się nie udało jej przejść, ale z wózkiem mogłoby to być trudne:))*.
Do Brescii warto też przyjechać dla atmosfery włoskiego niezbyt turystycznego miasta (mimo, że to brzmi jak oksymoron), dla niedzielnego popołudnia przy pięknym świetle zachodzącego słońca i dla dobrej kolacji (polecam ravioli po breskijsku i kieliszek Pirlo, tutejszego drinka na bazie campari, białego wina i wody).

* Po szczegóły odsyłam tu: http://www.bresciaunderground.com/english/

Pod znakiem UNESCO: Manerba del Garda
Następnego dnia, ukończenie przez Różę 2 miesięcy postanowiliśmy świętować nad jeziorem Garda. Auto zostawiliśmy w Manerba del Garda i w przedpołudniowym słońcu rozpoczęliśmy wózkową wspinaczkę na Rocca del Manerba - imponującą skałę wznoszącą się nad jeziorem. Na jej szczycie można podziwiać ruiny średniowiecznej twierdzy, a u podnóży relikty z prehistorycznych osad na palach, ulokowanych dookoła Alp. Całość - ślady osad i skała z ruinami wpisana jest na listę UNESCO.
Na szczycie Róża po raz pierwszy na wyjeździe pokazuje niezawodolenie - w ogóle się jej nie dziwimy, bo jest naprawdę ciepło. Chowamy się więc do pobliskiego Museo della Rocca di Manerba. Muzeum prezentuje resztki pali nawodnych, kilka prehistorycznych rekwizytów (naszyjniki, groty strzał) i makietę dawnej twierdzy. Część wystawy poświęcona jest ekosystemowi jeziora Garda (ptactwo, ryby i inne zwierzęta oraz rośliny). Muzeum jest darmowe i dobrze, bo jest mocno takie sobie.
Jedziemy dalej!

Cremona
Cremona idealnie wpasowała się nam w porę karmienia. Najlepiej zachowany średniowieczny rynek we Włoszech (a przecież konkurencja jest ogromna!) stał się idealnym pretekstem na dłuższy spacer i postój na kawę.
Było gorąco, ale wąskimi uliczkami dało się iść w cieniu. Dopiero na rynku, Piazza del Comune nie dało się uciec od słońca - był cały skąpany w słońcu i nikt, poza nieuważnymi turystami, nie ważył przeciąć się go przez środek. Miejscowi wybierali raczej dłuższą drogę, przy ocienionych murach średniowiecznych kamienic, spoglądając tylko z ukosa na romańsko-gotycką Cattedrale di Santa Maria Assunta, najwyższą we Włoszech średniowieczną dzwonnicę z największym na świecie zegarem astronomicznym i na baptysterium.
Oprócz surowego, średniowiecznego rynku, Cremona szczyci się swoim słynnym synem, Stradivariusem i wspaniałą XVII-wieczną szkołą lutniczą (której tradycje kontynuuje tutejsza fabryka instrumentów muzycznych). Skrzypce zdobią prawie każdy magnesik sprzedawany w sklepikach z pamiątkami, a te najcenniejsze, wykonane przez samego mistrza w 1715 roku, oglądać można w ratuszu Palazzo Comunale.

Małe miasteczka
Jedziemy na południe przez Alpy Liguryjskie.
Mijamy małe miasteczka, gdzie ściśle przestrzega się godzin otwarcia i zamknięcia, sjesty i jedzenia. W parkach zajęte są ławki stojące w cieniu, na trawniku przed kościołem ktoś zrobił piknik, a kobiety zawzięcie plotkują, przysiadając na niskich murkach.
Zacienione kawiarniane ogródki, położone przy zamkniętych dla aut chodnikach w małym centrum, a w nich starsi panowie (któryś z nich wyciągnął właśnie karty!), młode nastolatki popijające spritzera i starsze, eleganckie damy z papierosem w dłoni. Jest poniedziałek, wczesny wieczór. Tych ludzi w różnym wieku, z różnymi doświadczeniami i problemami łączy jedna rzecz o tej porze:dolce far niente.

Monti Liguri
Wąskimi, pnącymi się wzwyż serpentynami jedziemy do miejsca, które będzie naszym domem na najbliższą noc. Stoki są gęsto zadrzewione, ale gdzieniegdzie drzewa się przerzedzają i oczarowuje nas cudowny widok na góry i dolinę rzeki Trebbia, którą Hemingway opisywał jako najpiękniejszą na świecie. Przed ostrym zakrętem trzeba klaksonem dać znać o swojej bliskości, żeby zapobiec katastrofalnemu zderzeniu. Zresztą, nawet minąć się na tej drodze nie byłoby łatwo.
Dojeżdżamy. Zaparkować mamy na zakręcie kolejnej serpentyny. Gospodarze tłumaczą, że przecież i tak nikt już tędy nie jeździ. Jesteśmy w jednym z najcudowniejszych miejsc, w jakich zdarzyło nam się spać. Livia i Giuseppe, rodowici Genueńczycy wynieśli się w góry, kupili absolutnie zrujnowaną (bez dachu, podłóg, ani instalacji) opuszczoną chatę w górach i przez 8 lat pieczołowicie przywracali jej życie, wkładając w to całe serce i włoskie poczucie smaku i estetyki. Chata nie miała dachu, podłóg, instalacji ani łazienki, ale miała widok, przestrzeń i magię, które wystarczyły, żeby się w niej zakochać. Dziś jest to miejsce oferujące i świetne warunki noclegowe i klimat rodem z górskiej chałupy i cudowną, niemal domową atmosferę, pachnącą świeżo wypiekanym ciastem.
Kąpiemy i kładziemy Różę spać, a sami z gospodarzami rozmawiamy do późna przy kieliszku grappy. O tym, że najgorsi goście to Włosi, bo nie czytają gdzie rezerwują nocleg, o wychowaniu dzieci na włoską modłę, o życiu w tym miejscu zimą, o oswojonym kocie i marzeniach o produkowaniu ekologicznego syropu różanego. Przez teleskop oglądamy kratery księżyca i odganiamy kota cwaniaka, który bardzo chciałby zająć ciepłe miejsce koło Róży w łóżeczku. Jest pięknie, swojsko i jak z wspomnień szczęśliwego dzieciństwa.
Na śniadanie dostajemy ciepłe ciasto, polane różanym syropem. Razem z włoską kawa, tak mocną, że musimy ją rozcieńczać woda. Podobno nikt, nawet początkowo rozczarowany położeniem tego domu (gdzieś na końcu świata zamiast nad morzem), nie wyjeżdża stąd nieszczęśliwy.
Wierzymy. Bardzo.

Zdjęcia (61)

Komentarze (17)