Nr 8 - Turbacz (1310 m), Gorce

Nie byliśmy tej zimy jeszcze w górach!
Zakopana po brzegi w remoncie mieszkania i przeprowadzce, pracy, wyjazdach i codziennej rutynie nawet nie spostrzegłam się, że tegoroczna zima prawie się kończy!
Szczęśliwie udało nam się na chwilę oderwać od malowania, odłożyć pędzle i wałki i wyskoczyć na pół dnia w pobliskie Gorce. Celem był ich najwyższy szczyt, jedna z najbardziej chyba schodzonych przez nas gór, Turbacz.

Wczesna pobudka, bo o 5, nikogo nie zniechęciła i chwilę po 7 byliśmy już w Koninkach, na początku niebieskiego szlaku. Było pięknie - słońce jeszcze nisko nad horyzontem zaczynało rozświetlać zaśnieżony szlak. Im wyżej się pięliśmy, początkowo dość stromą ścieżką, tym więcej śniegu nas otaczało, a słońce pokazywało coraz więcej swoich promieni. Rafał szybko nas opuścił, aby w ramach treningu na szczyt... wbiec!
Gdy doszliśmy do Polany Średnie, dzień był już w pełni i trzeba było mrużyć oczy patrząc na iskrzący śnieg (tak, że ledwo dojrzałam niespodziankowy, prawie-walentynkowy napis zostawiony dla mnie na śniegu przez męża!). Drzewa były przykryte czapami śniegu, białą płaszczyznę polany przecinały ślady biegówek, było cicho i słonecznie.
Tak bardzo wszyscy tęskniliśmy za takimi widokami!

Dziarski marsz szybko doprowadził nas do Czoła Turbacza, minęliśmy Szałasowy Ołtarz i doszliśmy do gwarnego Schroniska pod Turbaczem. Tutaj usiedliśmy na chwilę na ciepłe drugie śniadanie i gorącą herbatę. Z otwartymi buziami gapiliśmy się przez okno na doskonale widoczne potężne Tatry. Cudo!

Idąc ze schroniska czerwonym szlakiem10 minut później byliśmy już na szczycie. Turbacz nas nie zawiódł - ze szczytu roztaczały się cudowne widoki!
Droga w dół była szybka (i śliska;)). Wróciliśmy na niebieski szlak i tą samą drogą co wcześniej wróciliśmy do auta. Gdy o 14 byliśmy już w Krakowie, a cudne gorczańskie pejzaże były już wspomnieniem. Do następnego razu!

Zdjęcia (21)

Komentarze (9)