Majstersztyk

Ta historia powinna się była zaczynać tak:

Był 21. lutego (lub 21. października), rocznica urodzin Ramzesa II (odpowiednio - rocznica jego koronacji), potężnego faraona, pogromcy Hetytów z nad Kadeszu, zakochanego męża pięknej Nefertari.
Świt.
Wschodzące słońce powoli oświetla gigantyczne cztery posągi władcy wykute w pomarańczowej skale. Każdy z nich to 20-stometrowy kolos, mający przypominać o potędze władcy zjednoczonego Górnego i Dolnego Egiptu.
Ciepłe słoneczne światło powoli wślizguje się także i do środka świątyni wydrążonej we wnętrzu góry. Naszym oczom ukazują się najpierw kolejne majestatyczne, 10-metrowe posągi Ramzesa, a także niesamowite, wspaniale zachowane reliefy na ścianach. Stan ich zachowania robi niesamowite wrażenie.
Promienie słońca dotarły w koncu w głąb wielkiej świątyni, do jej serca - sanktuarium. Oświetla podobizny wielkich egipskich bogów, Ptaha, Re-Horachte i Amona-Re. Wsród nich, jak równy z równymi stoi Ramzes. Ponoć kiedyś cała czwórka była pokryta złotem. W te dwa dni w roku (21.02 lub 21.10), gdy oświetlało je światło słońca wpadające do środka świątyni, musiały wyglądać nieziemsko!


Ale ta historia zaczęła się jednak tak:

Wschodzące słońce rozświetlało piękną pustynię, a my z zachwytem przyglądaliśmy się temu spektaklowi. To już drugi taki poranek na tym wyjeździe - ponad 3 godzinna trasa przez pustynię o świcie.
Tym razem pędziliśmy z Asuanu do Abu Simbel. Jeszcze do niedawna tę trasę trzeba było pokonywać w towarzystwie konwoju wojskowego, dziś zaskakująco dobrą drogą mknęliśmy w zwykłym, samotnym busiku.
Na miejscu byliśmy o 8 rano, więc o malowniczym wschodzie słońca oświetlającym posągi mogliśmy zapomnieć (no 1.05 to nie 21.02). Mimo to świątynia wykuta w skale, nad Jeziorem Nasera, zrobiła na nas gigantyczne wrażenie. Może dlatego, że była to pierwsza świątynia Starożytnego Egiptu, którą oglądaliśmy, a może przez rozmach Ramzesa. W koncu Abu Simbel od wieków leżało na granicy. Dziś blisko stąd zaczyna się Sudan, kiedyś na południu rozciągała się Nubia, mityczna kraina Kusz. Nic dziwnego, że władca Egiptu pragnął, by jego świątynia przypominała Nubii o potędze sąsiada z północy.

Tuż obok świątyni Ramzesa znajduje się także wykuta w skale świątynia bogini Hathor. Przyglądając się z bliska dekoracjom w jej wnętrzu dostrzeżemy jednak, że przedstawiona na nich nie jest ta bogini, a Nefertari, żona Ramzesa II.
Czyż to nie prawdziwy wyraz miłości?

Bezsprzecznym wyrazem miłości całego środowiska archeologicznego do tego kompleksu świątynnego była wielka akcja ratowania go przed zalaniem wodami Jeziora Nasera, po wybudowaniu Wielkiej Tamy Asuańskiej. Akcja ma polski akcent, bo jej kierownikiem był polski archeolog, prof. Kazimierz Michałowski.

Nie dość, że obie świątynie pieczołowicie, kawałek po kawałku przeniesiono w nowe, bezpieczne miejsce (60 metrów wyżej), to specjalnie dla nich... wybudowano odpowiednią górę! Jej sercem jest gigantyczny betonowy rdzeń, a przykryta jest skałami tak udanie, że trudno byłoby poznać, że twór jest sztuczny.

Co więcej, świątynia Ramzesa II została tak ustawiona, że po przeniesieniu słońce dalej wpada do jej wnętrza w te same dwa dni w roku - 21.02 (urodziny Ramzesa) i 21.10 (jego koronacja).
Majstersztyk!

Zdjęcia (18)

Komentarze (6)