Miasto mozaika

Mozaikowa Madaba to miasto jakby stworzone do gry miejskiej.
Tu jest mapa, tutaj punkty do zobaczenia, jeden po drugim, wzdłuż pewnej trasy po wąskich uliczkach. A gdy zrobisz już pętlę i wrócisz na początek trasy, gra zaliczona!
Taki mniej więcej mieliśmy plan na to miasto.
I tak by pewnie nasze wspomnienia z Madaby wyglądały, gdy nie mocny deszcz i zimno, które nasz pomysł nieco zweryfikowały.

*

Gdy wysiedliśmy w Madabie z zatłoczonego, długo toczącego się busika z Ammanu, po prostu lało. Było zimno i bardzo ponuro. Zamiast więc na zwiedzaniu, koncentrowaliśmy nasze wszystkie myśli na znalezieniu miłej kawiarni, gdzie będziemy mogli napić się czegoś ciepłego.
Podczas poszukiwań knajpki, która miałaby zamykane i zamknięte drzwi (wbrew pozorom to nie takie łatwe zadanie w zimowej Jordanii!) rzuciła nam się w oczy duża ilość dekoracji świątecznych. Nic dziwnego, w Madabie będącej centrum chrześcijańskiego świata w Jordanii, święta dopiero się zbliżały. Oczywiście większość mieszkańców tego miasta wyznaje Islam, ale to właśnie tutaj znajdziemy najwięcej członków jordańskiej diaspory chrześcijańskiej.

Nic dziwnego, bo to właśnie jordańscy chrześcijanie przyczynili się odrodzenia Madaby.

A cała historia jest taka:
Madaba długością rodowodu nie odbiega od większości bliskowschodnich miast - archeologowie mówią już o Epoce Brązu, choć pierwsze pisane wzmianki o tym mieście znajdziemy w Biblii, gdzie określa się je jako siedzibę Moabitów, podbitych przez Izraelitów. Dalsze losy toczyły się jak na ten region standardowo, wkroczyli tu bowiem Rzymianie, a następnie nastało Bizancjum, przynosząc miastu rozkwit i najlepsze lata w jego historii. Wtedy też dla uczczenia założonego tutaj biskupstwa zbudowano wiele przepięknych kościołów, ozdobionych zgodnie z obowiązującą modą cudnymi mozaikami.

I niedługo później historia na jakiś czas się urywa.
W wyniku najazdu Arabów i trzęsienia ziemi, Madaba zostaje opuszczona i zapomniana. I pewnie dziś podziwialibyśmy jej ruiny, gdyby nie drobny incydent z XIX w.
Otóż w niedalekim Keraku pod koniec XIX w. narastało napięcie między muzułmańskimi i chrześcijańskimi mieszkańcami. Do tego stopnia, że aby uniknąć rozlewu krwi, kilkadziesiąt chrześcijańskich rodzin wraz z dwójką włoskich księży przeniosła się do ruin Madaby i zaczęła to miasto odbudowywać. Dostali nawet pozwolenie na wybudowanie chrześcijańskich kościołów, jeśli tylko znajdą się one w tym samym miejscu co dawne kościoły bizantyjskie. Szczęśliwie nowi mieszkańcy i budowniczowie Madaby zdawali sobie sprawę z tego jak bardzo trzeba uważać z budowaniem czegoś na fundamentach drogocennych ruin i dzięki temu udało się zachować wiele z bezcennych mozaik bizantyjskiej Madaby.

*

Pokrzepieni ciepłą herbatą i kawą, zachęceni słońcem, które na chwilę wyszło zza ciężkich chmur, skierowaliśmy nasze kroki do najsłynniejszego miejsca w Madabie, kościoła św. Jerzego. Budynek (a właściwie cerkiew) jest co prawda dość nowy, ale kryje w sobie najcudowniejszą mozaikę jaką kiedykolwiek widziałam, to jest Mapę Świata!. Mapa niestety nie dotrwała do naszych czasów w całości, ale nawet to co zostało jest imponujące. Oddanie z jakim bizantyjscy twórcy małymi kamyczkami odwzorowali każdy szczegół ówczesnego świata (lata ok. 542-570) jest imponujący. Rozczula zarówno prom na pełnym ryb Jordanie, cudowna Jerozolima otoczona murami (można rozpoznać jej najbardziej charakterystyczne budynki!), Delta Nilu czy otoczone palmami Jerycho.
Byłam zaczarowana.

Niestety nasz zachwyt nieco stopniał w kolejnych punktach obowiązkowych odwiedzin w Madabie. Parki Archeologiczne oznaczały zwykle niezbyt zadbane ruiny z resztkami mozaik (tyczy się to zarówno Spalonego Pałacu jak i Parku Archeologicznego I, gdzie duża część ekspozycji była po prostu zagrodzona i niedostępna do zwiedzania). Mimo to udało nam się zobaczyć kilka perełek - mozaikę pór roku czy trójwymiarową mozaikową jaszczurę wylegującą się na kamieniu.

Mozaiki tak mocno zrosły się z Madabą, że współcześnie powstała tutaj nawet Szkoła Sztuki i Restauracji Mozaik. Zresztą i wszystkie tutejsze małe kramiki i sklepiki też nam o tym przypomną - znajdziemy tam mnóstwo magnesików, pocztówek czy innych pamiątek nawiązujących do największego symbolu miasta.
Zresztą, miasta bardzo urokliwego. Mimo zimna i deszczu, skusiliśmy się na spacer po jego uliczkach pełnych kamieniczek z kremowego kamienia. Mijaliśmy piękne meczety i sklepiki pełne ohydnych ubrań, aromatycznych przypraw lub apetycznych owoców.
Można bliskowschodnią estetykę lubić lub nie, ale żywotności i uroku odmówić jej nie można.
Jak i Madabie.



Informator
* 1 JD to ok. 5 zł
* 1 JD = 1000 fils

Ceny
* busik z Ammanu do Madaby: 900 fils
* wstęp do Kościoła Mapy: 1 JD
* wstęp do Parku Archeologicznego Spalonego Pałacu: za darmo
* wstęp do Parku Archeologicznego I: 2 JD
* cappuccino: 2 JD
* deser: 1.5 JD

Zdjęcia (26)

Komentarze (7)